...έτσι απλά...

Έτσι απλά
καθόσουν απέναντί μου
Είχαν καιρό οι άνεμοι να σε φυσήξουν
στα μέρη μου
Μικρά χαμόγελα ξέφευγαν απ’ την θλίψη μου
έτρεχαν ανεξέλεγκτα στα  μάτια σου
και έχαναν τον δρόμο της επιστροφής

Η σιωπή σου
χείμαρρος στα κενά της ζωής μου,
ορμούσε με δύναμη
μια στο στήθος
μια στο στομάχι
μια στα δάχτυλα που αρνιόντουσαν
να σε χαιρετήσουν

Να ξαναρθείς,
να χτυπήσεις δυνατά τα χείλη μου
ν’ ανοίξουν πάλι της γεύσης μου οι πόροι

Να 'ρθείς
σαν την ελπίδα που επιστρέφει πάντα στα δύσκολα
κι έτσι απλά,
να καθίσεις
ξανά
απέναντί μου