...τα επινίκια...

Σε είδα στον ύπνο μου το βράδυ.
ήσουν γυμνός και έτρεχες
σε λασπωμένους δρόμους

Καμία λάμψη, ένα φοβισμένο ανθρωπάκι ήσουν

Σε κυνηγούσαν τα μάτια μου. Σε έφταναν
και σαν λεπίδες τα ματόκλαδά μου
έσχιζαν το κορμί σου

''Σταμάτα'' μου φώναζες

Εγώ ξαπλωμένη στην αμμουδιά
απολάμβανα τον ήλιο
αδιαφορούσα για τις ικεσίες σου
Μ' ενοχλούσε η φωνή σου που δυνάμωνε
''Συγνώμη'' κραύγαζες
Πότε έμαθες τι σημαίνει αυτή η λέξη;

Φιλούσες τα πόδια μου.
Έσταζε το αίμα σου στην πετσέτα μου
και με θύμωσες
Σε κλώτσησα στο μέτωπο
''Τραβήξου! Δεν βγαίνει εύκολα το αίμα''

Πήρα τα μάτια μου από πάνω σου

''Μ' αυτά τα χείλη κάποτε με νανούριζες,
μ' αυτά τα μάτια κάποτε μ' αγαπούσες''

Και τότε άρχισε να βρέχει. Μεγάλες σταγόνες
της πίκρας μου, έπεφταν στις πληγές σου

''Εσύ που ήσουν όταν αυτά τα χείλη σε χάιδευαν;
που ήσουν όταν αυτά τα μάτια σ' αγαπούσαν;''

Στάθηκες στην μέση του δρόμου
-που θέλεις να πας, σε ρώτησα
-σε σένα, μου απάντησες
-για σένα δεν έχω άλλο τόπο. Το σώμα μου σε ξέρασε πια!
-γιατί;
-γιατί η καρδιά δεν υπογράφει συμβόλαια υποταγής
γιατί τα μάτια πρέπει να τα κοιτάς στα μάτια για να σ' αγαπήσουν

Σ άφησα εκεί, γυμνό, πληγωμένο
και ξύπνησα
ήρεμη και ανανεωμένη

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις