...ξένος τόπος...

Ανασαίνω τις εκπνοές σου
Σ’ αυτές περιορίζεται όλο μου το οξυγόνο

Καμιά φορά κρατάς για πλάκα την αναπνοή σου
Με φτάνεις στο θάνατο και γελάς
Γελάς
Γελάς
Δεν καταλαβαίνεις… ακόμη και όταν σπαρταράω γελάς

Σε κοιτάζω με μισόκλειστα μάτια, εξαντλημένη

Πού είσαι ; Πού είναι εκείνα τα χείλη, που δεν ήξεραν
άλλο να πουν απ’ το όνομά μου ;
Ποιος είσαι ; Ποια είναι αυτά τα χέρια που δεν ριγούν
απ’ την αφή μου ;

Σε κοιτάζω, κουλουριασμένη με τα σεντόνια
που τσαλάκωσε το σώμα σου

Το σώμα σου
έχει ξεχάσει τα φεγγάρια που γεμίσαμε μαζί

Το σώμα σου
κάποτε πατρίδα
και τώρα ξένος και μακρινός τόπος…