Urueña







... Έσκυψε το κεφάλι και αφέθηκε.
Τα γόνατα της λύγισαν και την τράβηξαν κάτω.
Η μπόρα που είχε πέσει λίγο πριν είχε δημιουργήσει μια μάζα λάσπης στο ατέλειωτο χωράφι της επαρχιακής πόλης Urueña.
Ξάπλωσε ανάσκελα στο μουσκεμένο χώμα. Τα κατάξανθα μαλλιά της χάθηκαν σχεδόν μέσα στο λασπώδες στρώμα.
Αν μπορούσε δεν θα σηκωνόταν ποτέ από εκεί. Θα υπέμενε την υγρασία μέχρι να σκεβρώσει.
Θα έκλεινε και θα άνοιγε τα μάτια βλέποντας τον ουρανό και τις διαθέσεις του και έτσι σαν τους κορμούς των δέντρων θα αφηνόταν να ριζώνει στη γη.
Δεν βιάστηκε ποτέ να μεγαλώσει. Ήξερε πως αυτό το έργο το αναλαμβάνει η ζωή από μόνη της. Δε χρειαζόταν να καταβάλει καμία προσπάθεια.
Άραγε πόση ώρα βρισκόταν εκεί; Ασάλευτη. Σε μια ξένη, άγνωστη και βρεγμένη γη;
Έβλεπε σιγά σιγά τον ουρανό Ν αλλάζει χρώμα. Το φεγγάρι φαινόταν αχνό ακόμη μέσα στα σύννεφα. Σε λίγο το σκοτάδι θα κυριαρχούσε.
Είχαν αρχίσει να κρυώνουν τα πόδια της αλλά δεν είχε δύναμη να σηκωθεί.
Το μικρό μοτέλ που την φιλοξενούσε ήταν τουλάχιστον 3 χιλιόμετρα μακριά από το σημείο που βρισκόταν. Δεν υπήρχε ζωή τριγύρω και δεν είχε κανένα μέσο να γυρίσει πίσω.
Κολλημένη στη λάσπη όπως και στα θέλω της. Βυθισμένη μια ζωή σε μάτια, σε αγκαλιές και σε πάθη. Όπως το πάθος που γέμισε τη βαλίτσα της και χωρίς δεύτερη σκέψη την ταξίδεψε καταμεσής του φθινοπώρου στη Μαδρίτη...

Την άφησε σπίτι της.
Η θάλασσα, γνώριμος τόπος, ήταν τόσο κοντά που δεν μπορούσε να την αγνοήσει.
Έκανε αναστροφή στο φανάρι και άλλαξε προς τον προορισμό που πάντα αγαπούσε.
Στο παμπριζ η βροχή είχε την κυκλοθυμια της εποχής. Μια δυνάμωνε μια υποχωρούσε.
Κι ύστερα η θάλασσα.
Μπροστά της. Όμορφη. Αγέρωχη. Δική της.
Σαν τη ζωη. Μια μπουνιά που δίνεις και μια που δέχεσαι...
Συνομίλησε λίγο μαζί της. Κι ύστερα σαν δύο παλιοί γνώριμοι εραστές χώρισαν προσωρινά, θυσία στην αδιαπραγμάτευτη καθημερινότητα ενός γνώριμου φαύλου κύκλου...

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις