Urueña
... Έσκυψε το κεφάλι και αφέθηκε. Τα γόνατα της λύγισαν και την τράβηξαν κάτω. Η μπόρα που είχε πέσει λίγο πριν είχε δημιουργήσει μια μάζα λάσπης στο ατέλειωτο χωράφι της επαρχιακής πόλης Urueña. Ξάπλωσε ανάσκελα στο μουσκεμένο χώμα. Τα κατάξανθα μαλλιά της χάθηκαν σχεδόν μέσα στο λασπώδες στρώμα. Αν μπορούσε δεν θα σηκωνόταν ποτέ από εκεί. Θα υπέμενε την υγρασία μέχρι να σκεβρώσει. Θα έκλεινε και θα άνοιγε τα μάτια βλέποντας τον ουρανό και τις διαθέσεις του και έτσι σαν τους κορμούς των δέντρων θα αφηνόταν να ριζώνει στη γη. Δεν βιάστηκε ποτέ να μεγαλώσει. Ήξερε πως αυτό το έργο το αναλαμβάνει η ζωή από μόνη της. Δε χρειαζόταν να καταβάλει καμία προσπάθεια. Άραγε πόση ώρα βρισκόταν εκεί; Ασάλευτη. Σε μια ξένη, άγνωστη και βρεγμένη γη; Έβλεπε σιγά σιγά τον ουρανό Ν αλλάζει χρώμα. Το φεγγάρι φαινόταν αχνό ακόμη μέσα στα σύννεφα. Σε λίγο το σκοτάδι θα κυριαρχούσε. Είχαν αρχίσει να κρυώνουν τα πόδια της αλλά δεν είχε δύναμη να σηκωθεί. Το μικρό μοτέλ που την φιλ