Urueña

...βοκαμβίλια...


'Εχω καιρό να σου γράψω
Είναι και αυτές οι αναθυμιάσεις της ζωής που σε ζαλίζουν
Πως περνάς;
Εγώ αγόρασα καινούρια όνειρα. Με δόσεις τα πήρα,
Δεν είναι εποχές για μεγάλα ανοίγματα

Ο καιρός είναι άστατος, μια σωπαίνει ,
μια φλυαρεί πάνω στις σκέψεις. Δεν ξέρεις τι να φορέσεις

Άνθισε και η βοκαμβίλια που σου χάρισα
και ξέχασες να πάρεις μαζί σου. Δεν με ρώτησες ποτέ γι αυτήν
Στην φροντίζω όμως.
Θα την κρατούσα αλλά τα δώρα δεν χαρίζονται

Εσύ; Έχεις ακόμα το βλέμμα του αρπακτικού ή
προσαρμόστηκες στην ματαιότητα;
Να μην ξεχάσω να σου πω:
Σε έψαχνε τις προάλλες μία μνήμη μου!
Έχεις χαιρετίσματα!
Μου είπε πως είχατε περάσει καλά μαζί
κρίμα που χαθήκατε

Πρέπει να σ’ αφήσω τώρα. Οικείο ρήμα στα λόγια μας.
Πάω να ξεπακετάρω τα όνειρα!
Ξέρεις, τα όνειρα είναι ζωντανοί οργανισμοί
αν δεν παίρνουν αέρα, πεθαίνουν